Hoe werkt dat toch dat ik het beste presteer als de deadline wel heel erg dichtbij komt? Altijd op het laatste moment! Maar wel net op tijd. Er zijn twee dingen die mij tegen staan. Dat is over mij zelf schrijven en om geld vragen. Waarom ik dit dan toch in de vorm van crowd funding doe, is omdat ik geen geld voor mijzelf vraag, maar voor een leuk project waar velen winst uit zullen halen.
Ook realiseerde ik mij dat sommigen het misschien zowaar wel leuk zouden vinden om mijn blog te lezen. Dus ik heb mijn schroom overboord gezet en heb mijzelf weer een stukje beter leren kennen door het schrijven van dit verhaal.
De twee dingen waar ik over wil schrijven is mijn analyse hoe het komt dat ik bijna altijd alles op het laatste moment doe en mijn bezwaar om anderen om hulp te vragen. Niet dat ik HET antwoord heb gevonden, maar ik ben wel een stukje dichterbij door het schrijven van dit stuk.
Creatieve geest
Ik wijt het aan mijn creatieve geest, of moet ik zeggen mijn hoofd vol met warrige ideeën, dat ik alleen op het laatste moment super effectief werk. Als ik nog voldoende tijd heb, waaieren mijn gedachten ver uiteen en bedenk ik wie en wat ik allemaal nog meer kan betrekken bij mijn projecten. Lang heb ik mij er voor geschaamd dat ik zoveel op het laatste moment doe, want het leek wel of ik lui was. Nu ben ik er blij mee want ik weet dat ik op het laatste moment snel concreet kan worden en heb door tijdbesparing voldoende ruimte voor mijn hersenspinsels die ik niet zou kunnen missen. Zonder dat zou ik namelijk nooit leuke nieuwe projecten kunnen bedenken.
Minder perfectionisme
Ook denk ik dat deze (onbewuste) aanpak er voor zorgt dat ik minder perfectionistisch kan zijn. Bij haast neem ik sneller genoegen met het resultaat en verbeter ik niet voortdurend mijn stukken. Iets dat mij bij voldoende tijd echt veel te veel tijd kost en frustratie oplevert omdat perfectie niet haalbaar is. Voor mij is nu dus de stelling: Op het laatste moment is op tijd!
En hoe zit dat dan met het bezwaar om hulp te vragen? Het lijkt niet bij mij te passen dat ik geen hulp wil vragen. Het leukste aan de projecten die ik initieer vind ik juist “het vragen om hulp”. Binnen de projecten gaat het alleen niet om een eenzijdige hulpvraag, maar om een samenwerkingsvraag waarbij de helper/partner ook winst behaald uit de samenwerking. Mijn projecten draaien om samenwerking, mijn bedrijf heet niet voor niets I-Link. Voor mij zelf heb ik de conclusie getrokken dat ik mij alleen goed voel bij het vragen van hulp als de ander er iets voor terug krijgt. Bij een crowdfundingsactie zoals hieronder beschreven, gaf ik de donateurs niets terug behalve een uitnodiging voor de opening van het miniwindmolenpark en … ik hoop een goed gevoel.
Hulp vragen
De vraag is of het erg is dat je mensen om hulp vraagt als je er niets voor terug kan geven? Ik denk dat je het grote geheel moet bekijken. In totaal moet er een evenwicht zijn in geven en nemen. Ik geef wat aan jou, jij geeft weer wat aan een ander, die weer aan een ander enzovoort en uiteindelijk komt er weer iets terug bij mij. Een totaal evenwicht dus. Nu moet ik alleen nog mij zelf overtuigen dat vragen niet erg is als ik er niet direct iets voor terug kan geven. Pff, blijft lastig (dus als je nog wilt donoren stuur mij een mailtje!).
Meer weten over Inge van der Vaart
[form id=”87070″ /]
