In mijn werkzaamheden wordt ik vaak geconfronteerd met jongeren die het niet kunnen, of beter gezegd; jongeren die denken dat zij het niet kunnen. Het zijn jongeren die iets hebben meegemaakt en daardoor een rugzak aan bagage met zich meedragen. Ze hebben vaak negatieve ervaringen opgedaan, waardoor zij geen positiviteit meer zien. Totdat ze tegenover mij gaan zitten.
Mijn naam is Yasmin Brewster, ik ben 29 jaar oud en ik ben woon in Rotterdam. Ik ben een geboren en getogen Amsterdammer, maar ik heb een aantal jaar geleden de overstap gemaakt naar Rotterdam. Ik werk nu bij Stroomopwaarts als jongerenconsulent en dit jaar ben ik verkozen tot Jonge ambtenaar van het Jaar 2020.
Ben ik wel goed genoeg?
Als 11-jarig meisje zat ik in groep 8. Ik weet nog goed, dat ik tegen mijn ouders zei; ik wil minimaal naar de Havo. Omdat mijn nicht dit ook deed. Het was mij altijd geleerd; Havo of alles daarboven zorgt voor de beste kansen. VMBO, was het advies van de basisschool. Havo? Dat is voor Yasmin veel te hoog gegrepen, zei de leerkracht. Dus ging ik naar het VMBO. Ik heb hard gewerkt, in dat eerste jaar. Huiswerk en lessen kwamen altijd op nummer 1. De kinderen in mijn klas konden dit absoluut niet verdragen en ik werd gepest. Ik voelde me onwaardig en ook begon ik aan mezelf te twijfelen.
Ben ik wel goed genoeg? Ik durfde niet voor mezelf op te komen. Ik schaamde me. Maar het harde werken wierp zijn vruchten af. Na het eerste jaar, mocht ik naar de Havo-klas. Tegelijkertijd kreeg ik mijn eerste vriendje. Ik weet nog goed dat zijn moeder zei: Ik wil niet dat jullie verkering hebben. Ze is Surinaams, ze komt uit de Bijlmer. Dus, over 2 jaar loopt ze achter een kinderwagen zonder haar school te hebben afgemaakt en staat ze ergens in een winkel kleren te verkopen of werkt ze bij de McDonalds. Ik voelde dit tot in mijn ziel. Ik zat vaak huilend in mijn kamer, wetend dat ik het wilde maken. Dat ik iets wilde worden in de maatschappij. Maar er was altijd een stem die me herinnerde aan het pijnlijke verleden; je bent niet goed genoeg.
The sky is the limit, maar je moet geloven in je eigen spirit
Na een paar keer veranderen van opleiding kwam ik uit bij Pedagogiek; waar werd les gegeven volgens het volgende principe: “Je kan anderen niet helpen, zolang je jezelf niet helpt”. Als jij blokkades hebt, zal je ze vroeg of laat tegenkomen in je leven. Dit gaf voor mij de doorslag, want in plaats van op een normale opleiding, was ik in een omgeving beland die voor mij therapeutisch werkte, die mijn blokkades kon herkennen en mij kon helpen ze weg te nemen. Met frisse moed ging ik na het behalen van mij diploma aan het werk. Ik realiseerde mij niet dat ik inmiddels een rugzak vol bagage had, en een schild om me heen had gebouwd. Een schild dat werd gevoed door een vreselijke vraag: “Ben ik wel goed genoeg?” Ik liet niet blijken dat ik dat voelde. Integendeel, ik stelde me nonchalant en niet genteresseerd op. Niemand mocht me meer zo raken als vroeger, toch? Dit zorgde dat ik niet goed bij de collegas lag. Ik raakte bijna mijn baan kwijt.
Dit principe ben ik op mijzelf gaan toepassen. Ik ben gaan reflecteren, gaan experimenteren en tot de conclusie gekomen dat het anders moest. Mijn houding en gedrag waren namelijk bepalend voor hoe men naar mij keek en voor wat ik allemaal niet bereikte. Ik heb een betere versie van mijzelf gecreerd door in de spiegel te durven kijken. Ik ging met mensen in gesprek, om te vragen naar die confronterende blinde vlek. Ik stond open voor feedback, en liet ik mijn angst om te falen achterwege. Fouten maken is namelijk onderdeel van je succes. Ik ging in mijzelf geloven en begon te beseffen; Ik ben goed genoeg!
Stroomopwaarts
Ik werk bij Stroomopwaarts MVS als jongerenconsulent. Ik begeleid jongeren door ze een spiegel voor te houden. Ik ga met ze in gesprek en probeer ze te raken en te inspireren. Ik wil voor jongeren de stem zijn die zegt: Je bent goed genoeg. In de begeleiding is mijn doel hun mindset om te vormen van: ik kan niet naar ik kan wel. Ik hoor vaak van jongeren en begeleiders dat ze zich na een gesprek met mij zich goed geholpen voelen. Ik zorg ervoor dat ze kritisch naar zichzelf leren kijken en zich kwetsbaar op durven stellen en om hulp durven vragen, net zoals ik dat ooit heb moeten leren. Ik probeer hierin een rolmodel te zijn, een vraagbaak en een herkenningspunt. Mijn boodschap voor jongeren is dan ook niet anders als de boodschap voor mezelf. En ook van mensen. Vandaag help ik jou, morgen help jij mij.
Ik laat mijzelf binnen de organisatie goed horen en praat met iedereen. Van schoonmaak tot directie, iedereen kent mij. Ik hou van meedenken en zit in verschillende projectgroepjes. Behalve werken in de uitvoering, wilde ik ook leren hoe de organisatie werkt, hoe je kunt meedenken en hoe je zon proces organiseert. Ik ben op mijn teamleider (van de afdeling Beleid) afgestapt en ik heb om een stage gevraagd. Ik heb eerst met ondersteuning een aantal beleidsstukken geschreven en nu ben ik zover dat ik ze zelfstandig schrijf. Ik laat graag mijn stem horen over werkprocessen en als het voor mijn jongere niet werkt, bedenk ik iets wat wl werkt! Ik neem enkel de route die werkt, welke route dat ook is. Daarnaast heb ik een succesvolle Facebookgroep, waar ik jonge mensen met elkaar verbind. We snijden tijdens onze Let’s talk-bijeenkomsten taboe onderwerpen aan, maar organiseren ook events. Het doel? Van elkaar leren voor een betere toekomst en eenheid vormen. Je kan het niet alleen en dat hoeft ook niet.
Jonge Ambtenaar van het Jaar 2020
Toen ik het profiel voor de verkiezing Jonge Ambtenaar van het Jaar 2020 las, dacht ik; dit gaat over mij. De verkiezing wordt georganiseerd door stichting FUTUR, het netwerk van en voor Jonge Ambtenaren. Ze waren op zoek naar een Stoute Lefhebber, iemand die durft te experimenteren zonder rare dingen te doen, kwetsbaar durft te zijn en niet bang is om fouten te maken. Om deel te kunnen nemen moest ik genomineerd worden. Ik ben daarom campagne gaan voeren binnen Stroomopwaarts en heb collegas gevraagd om mij te nomineren. Ik heb een e-mail opgesteld met dingen die ze over mij konden schrijven, zodat ik kon meedoen aan die wedstrijd. Het mooie hieraan was, dat toen de collega’s het profiel eenmaal lazen, ze mijn e-mail helemaal niet gebruikt hebben om iets over mij te schrijven, ze kwamen zelf met mooie dingen.
Ik ben door de jury unaniem verkozen tot winnaar. De jury roemde mijn daadkracht, drive en aanzet tot actie. Alleen al bij haar aanmelding liet zij haar lef zien. Het was voor haar zo duidelijk dat deze titel haar op het lijf geschreven was, dat ze haar collega’s zelf vroeg haar op te geven.
Door het winnen van de verkiezing Jonge Ambtenaar van het Jaar 2020, probeer ik een platform te creren voor jongeren zoals ik zelf. Dit kunnen jongeren uit mijn werkveld zijn, maar ook collega jonge ambtenaren. Ik wil events organiseren, waar mijn jonge collegas hun stem vinden en deze leren te gebruiken. Anderzijds wil ik jongeren inspireren en ze aanzetten tot actie. Ik kom van ver, maar als je in jezelf gelooft kun je alles bereiken. The sky is the limit, maar je moet geloven in je eigen spirit.
Men vraagt mij vaak; Je bent nu Jonge Ambtenaar van het jaar 2020, wat is je volgende stap? Ik wil werken als beleidsadviseur met als vakgebied jongeren. Ik wil graag de brug zijn tussen een organisatie en de jongeren zelf. Binnenkort start ik met een opleiding hiervoor en ik ben benieuwd wat de toekomst in petto heeft voor mij.