Je vergeet nooit je eerste baan en leidinggevende. Dat geldt zeker voor mij. Mijn eerste leidinggevende leerde me hoe ik mijn eigen pad kon kiezen, mijn kracht zichtbaar kon maken en met hard werken goede resultaten kon behalen.
Eergisteren ontmoette ik Nicole Stolk-Luyten opnieuw. Toen was zij hoofd van Cultuurprogramma LEO, een ministeriebreed veranderprogramma bij het Ministerie van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties. Mijn eerste baan was als projectsecretaris van Programma Andere Overheid, en wat een avontuur was dat! Ik was jong, zonder werkervaring bij het ministerie, en vol ambitie. Alles moest ik nog leren, maar gelukkig had ik een net zo gedreven leidinggevende.
Nu, bijna 20 jaar later, zit ik met Nicole in de bestuurskamer van het Albert Schweitzer ziekenhuis, waar zij voorzitter is van de Raad van Bestuur. We praten over onze carrières en privélevens. Tijdens het terugblikken vertelde Nicole me dat ze me destijds als een ruwe diamant zag: het potentieel was er, maar er was werk aan de winkel om dat zichtbaar te maken. “Je glansde al, maar had ook doffe plekjes,” zei ze. “Die zijn we samen gaan oppoetsen. Steeds als we ergens tegenaan liepen, pakten we het aan, totdat je de stralende diamant werd die je eigenlijk al was.”
Dit raakte me enorm. Ik vertelde haar hoe uitdagend ik het destijds vond. Ik wilde direct goed zijn, maar dat was ik niet. Soms voelde ik ook haar frustratie, en dat was moeilijk. Maar wat ik vooral voelde, was haar vertrouwen in mij, en dat zorgde ervoor dat ik bleef doorgaan en mezelf bleef ontwikkelen.
Nicole was een rolmodel voor mij, als een van de weinige vrouwelijke leidinggevenden bij BZK. Haar doorzettingsvermogen inspireerde me enorm. We waren verschillend, maar in sommige opzichten ook heel gelijk.
Hoewel onze carrières verschillende kanten op zijn gegaan, zijn we dankzij LinkedIn altijd in contact gebleven. Het is bijzonder om in je leven mensen te ontmoeten met dezelfde bevlogenheid. Die 20 jaar zijn werkelijk voorbijgevlogen, maar wanneer je elkaar weer ziet, voelt het alsof er geen tijd is verstreken.