Wat als je leven lekker kabbelt, maar er in de onderstroom al versnelling zit? Zo omschrijf ik mijn leven nu. Ik ben Inge Voorhout 50 jaar en zit opeens in een woeste rivier. Er was geen houden aan, ik hield van het kabbelende water, maar zocht ook het woeste water.
Het is bijzonder, maar zoals de zaken gaan in mijn leven, maak ik niet in eerste instantie zelf de besluiten, maar forceer dat er zaken veranderen. Ik werkte al meer dan 20 jaar in de jeugdzorg met hart en ziel en werkte me op van uitvoerend medewerker naar leidinggevende. Bijzonder, maar die rol paste mij meer dan ik gedacht had en ik maakte een enorme persoonlijke groei door en kreeg meer ruimte om mijn filosofische gedachtes in te zetten voor innovatie, waardoor er energie vrij kwam en ik mij ontwikkelde tot de ondernemer binnen de organisatie. Ik ontdekte talenten die ik daarvoor niet gezien had. Ik kreeg collega’s mee in het anders denken, verbond nieuwe partijen en had een missie: Je kunt de jeugdzorg niet verantwoordelijk maken voor kinderen in de knel. “It takes a village to raise a child”.
Talent
Ik bleek goed in het ontdekken en creëren van nieuwe kansen en startte steeds meer nieuwe projecten op en werd ongemerkt steeds meer projectleider. Hier wilde ik mij verder in ontwikkelen en deed de opleiding Prince2 Foundation en practitioner. Bewust een opleiding meer gericht op het bedrijfsleven. Met het idee, ik wil in een andere werksoort werken om mijn blikveld te verbreden. Maar steeds als er een baan in het bedrijfsleven voorbij kwam, voelde ik: daar ligt mijn hart niet.
Ik kan mijn sociale gedrevenheid niet ontkennen. Het is geen toeval dat ik daarna gevraagd werd om manager te worden bij de Utrechtse Uitdaging. Een bedrijvennetwerk dat bedrijven uitdaagt om maatschappelijk betrokken te ondernemen door maatschappelijke organisaties te steunen door middel van menskracht, materialen en middelen. Hier kwamen mijn behoeftes om me te ontwikkelen en meer te leren van het bedrijfsleven en mijn sociale gedrevenheid prachtig samen. Ik doe dit nu 2 dagen in de week als Zzp-er en werk nog twee dagen in de jeugdzorg.
Verandering
In deze overstap naar een nieuwe baan met meer uitdagingen, maar ook meer risico’s en onzekerheden, besloot mijn man om ons huwelijk te beëindigen. Het kabbelen werd nu wel erg omgezet in een wild stromen. Alles op zijn kop en heel hard zwemmen om boven te blijven. Maar schijnbaar moest dit zo geforceerd worden en kan ik nu gaan kijken welke krachten er boven komen drijven en wat ik hiermee wil in een andere fase in mijn leven. Moeilijk, pijnlijk, maar ik zie wat het me nu al oplevert en ben vol vertrouwen dat het me nog veel meer goeds gaat brengen.
Als het borrelt, valt dit dus niet tegen te houden, ankers ophalen en vertrouwen hebben dat het je ergens anders brengt dan waar je eerst naar toe ging en dat dit goed is. Ik hoop dat mijn nieuwsgierigheid en optimisme me hier in zullen helpen.