Ieder mens is op aarde om te trachten zoveel mogelijk van de eigen (on)mogelijkheden en waarden proberen te realiseren. Dat doe je niet in enkele jaren, dat gaat stapje voor stapje en kost heel veel inspanning, doorzettingsvermogen en vasthoudendheid.
Om dit te kunnen realiseren dien je een ideaal te hebben, een stipje op de horizon, iets waarvoor jij je wilt inzetten en zelf kracht en bestaansrecht aan ontleent.Dat werd in ons geval dan de oprichting van een vrijwilligersorganisatie die zich inzet voor chronisch zieke mensen.
Het toeval, als je dat zo kunt noemen, wil dat wij zelf ook door ernstige ziekten getroffen zijn. Daardoor weten we als geen ander hoe dankbaar het voelt als (wildvreemde) mensen je op hun beurt terzijde staan. Mocht je een reden willen weten, misschien is dat de reden, wie zal het zeggen. Het leven gaat zoals het nu eenmaal gaat, met vallen en opstaan.
Voldoening
Heel ons leven heeft in dienst van die ander, de behoeftige mens, gestaan. Met veel voldoening hebben wij zowel in ons werk als in ons persoonlijke leven mensen geholpen met opstaan en verder gaan vanuit de gedachte dat in ieder mens de kracht schuilt om die ander, die onze hulp vraagt, te ondersteunen. Vraag niet waarom wij dat doen, wij zijn slechts een instrument van een hogere orde. Het kost weinig moeite en geeft je vreugde, als je ergens de noodzaak en behoefte van voelt en inziet. Doe wel en zie niet om werd ons van huis uit meegegeven en brengen wij dan ook graag in de praktijk.
Hoe kom je tot het oprichten van een vrijwilligersorganisatie? Wat drijft een mens om deze stap te zetten? Waarom ga je na een vroege pensionering niet van al die vrije tijd genieten? Allemaal vragen die gaandeweg en stapsgewijs door het leven zelf worden ingevuld. Soms zelfs zonder eigen toedoen of medeweten om!
Hart onder de riem
Wij zijn een kinderloos gebleven echtpaar dat na jaren van onzekerheid en persoonlijk verdriet onze eigen ultieme wens maar niet in vervulling zag gaan. Wij wilden net als alle ouders graag zorgen voor eigen kinderen maar die te krijgen was ons niet gegeven. Jaren van hard werken en verwerken gaan voorbij tot we een mogelijkheid zien om te proberen zieke mensen een hart onder de riem te steken. Hen een verwendag zonder sores te bezorgen en te laten genieten van een persoonlijke verwendag. Hun wens wel uit te laten komen. Hen een stukje van onze kracht te geven om door te gaan; daaraan willen wij beiden wel een stuk van ons leven geven.
Niemand kan mijn leven voor mij invullen. Je geeft dat wat je “extra” hebt aan een ander en verwacht er niets voor terug.Wij vinden dat geven nog leuker is dan ontvangen; je krijgt er iedere keer weer een warm gevoel van als je ziet dat je inzet wordt gewaardeerd en beloond.
Leven met elkaar
Voelen wij onszelf nu filantropen? Zijn wij trots op de wijze waarop wij in het leven staan? Zijn wij goed in dit of dat? Nee beslist niet, het is maar een woord waarachter ons gevoel huist dat wij samen op aarde zijn en er dus samen iets leuks van zullen moeten maken. Wat ons motiveert om door te gaan is dat de opbrengst van onze inzet precies dat oplevert wat wij voor ogen hebben, een leefbaar leven met elkaar.
Wat ik anderen op hun levensreis toe wens is dat ieder een zinvol bestaan mag vinden en als je denkt het gevonden te hebben, GRIJP als je kunt die kans vanuit de gedachte dat ieder iets voor een ander kan doen en je er alle baat bij hebt om je eigen talent in te zetten. Wat ik onszelf toewens is dat we gelijkgestemden mogen ontmoeten zodat onze kracht gedeeld mag worden.
Meer weten over Stichting Oppepper4all
[form id=”87070″ /]
