Als jonge tiener wilde ik zakenvrouw of politica worden. In ieder geval iets belangrijks, ik wilde een bijdrage kunnen leveren aan de maatschappij. Lang riep ik daarom dat ik geen kinderen zou krijgen, want dat zou niet samen gaan. En als ik dan al moeder zou worden dan ging ik gewoon lekker fulltime blijven werken.
Hoe dat moest? Geen flauw benul! In het Limburg van de jaren ’80 en ’90 waren er bijna geen werkende moeders. En als ze dan wel werkten, werkten ze vaak om de schooluren heen. Het moederschap bleef daarbij toch bepalend voor alle ander keuzes en geld verdienen was daaraan altijd ondergeschikt. Bovendien domineerde het middenklasse ideaal van een niet-werkende en altijd beschikbare moeder.
Toekomst
Thuis had ik echter ervaren wat dat kon betekenen voor je financiële zekerheid: mijn moeder zegde haar baan als onderwijzeres op op het moment dat ik was geboren. Mijn vader zorgde als ondernemer voor het inkomen. Niets aan de hand, zou je zeggen, totdat mijn vader in een auto-ongeluk bewusteloos raakte en enkele dagen in coma lag. Mijn moeder was op dat moment hoogzwanger en had daarom in zeer korte tijd ineens 3 mensen om voor te zorgen en een onderneming te runnen om de financiële schade een beetje te beperken. Dat bleek toch echt iets te veel voor een mens. Deze ervaring maakte dat de ‘slimme meid’ campagnes in de jaren ’90 bij mij extra hard aankwamen. Een slimme meid is immers op haar toekomst voorbereid. Ik stortte mij dan ook vol overgave op mijn school en studie. En later op mijn werk.
Ideaal
Toen ik eenmaal zelf moeder werd, wilde ik dat natuurlijk wel heel erg goed doen. En als je in Nederland om je heen kijkt en de mama-blaadjes er op naslaat dan betekent dat ongeveer dit: puur natuur moet, bio is goed, borstvoeding is best, het ritme van staat je kind centraal, opvang bij familie is goed, mama is beter en kinderopvang als het echt niet ander is. Ik koos daarom voor maximaal 3 dagen crèche, borstvoeding en als kers op de taart … katoenen luiers. Ik probeerde daarmee de strijd tussen het ideaal van altijd beschikbare moeder te verenigen met wat ik thuis gezien en geleerd had: voor jezelf zorgen begint bij een eigen inkomen verdienen. Als zelfstandige kon ik mijn uren dan wel om mijn kind heen ‘vouwen’, maar een eigen bedrijf vraagt om veel meer uren investeren dan de uren die er overbleven. Ik wilde een eigen inkomen verdienen en meer kunnen bijdragen in de samenleving vanuit mijn werk. Dat ging zo niet.
Keuzes
Ik moest dus opnieuw luisteren naar mijn hoofd en mijn hart; ze vertelden mij dat ik het niet zo moest doen als dat de bladen en mijn omgeving mij vertelde dat het moest. Ik begon dus met het nemen van een extra crèche dag, stopte met de ‘goede’ en ‘verantwoorde’ keuzes als moeder, en gunde mezelf om meer uren te werken. Toen ik dat eenmaal had gedaan gingen dingen bijna als vanzelf: mijn man kreeg ruimte om zich meer te bemoeien met zoon en huishouden (weg met die stoffen luiers!) en ik had minder haast om al mijn werk in veel te korte tijd te moeten doen.
Daarmee kon ik mijn kwaliteiten en talent veel beter inzetten voor mijn werk. Ik koos toen bewust om dat wel echt ‘buiten de deur’ te gaan doen want daarmee kon ik thuis de deur dicht slaan en naar een kantoor gaan: heerlijk! Inmiddels ziet mijn leven er weer heel anders uit. Van een appartement in de stad Brussel verhuizen wij binnen enkele weken terug naar Limburg waar een echt huis met werkkamer op me staat te wachten. De gelegenheid om verder te werken aan mijn missie: meer vrouwelijk leiderschap benutten in de politiek! Dat ga ik doen als ondernemer.
Zal het lukken? Financieel? En val ik dan – terug in Nederland -weer in de valkuil van het moederschap?