Inge van der Aa: Ken je dat gevoel?

Ken je dat gevoel? Je hebt een droom, iets dat je écht heel graag wilt. Je weet dat je eigenlijk moet gaan voor realisatie van je droom, omdat je er anders spijt van krijgt. Je hebt er al met veel vrienden en kennissen over gesproken en er is eigenlijk maar 1 persoon die de knoop kan doorhakken: jij! Maar je durft niet. Althans, nóg niet. Dat was ik, ongeveer 2 jaar geleden. Het maken van een wereldreis was mijn grote droom, maar een ideaal moment om alles op te zeggen en achter te laten was er naar mijn idee nooit. Toch bleef het in mijn hoofd zitten en ik heb de knoop doorgehakt om ervoor te gaan! Mijn traineeship bij de overheid zou binnenkort aflopen en dat was voor mij hét moment voor een nieuwe stap! Ik sprak met mijn werkgever, zei mijn appartement op en kocht mijn vliegticket naar de eerste bestemming: er was no way back. Van nature ben ik een planner, iemand die graag dingen vastlegt en er echt van geniet om zaken vooraf te regelen. Ik vind het fijn om alles zo efficiënt mogelijk te doen op een dag, dan ben ik voor mijn gevoel lekker bezig. Toch merkte ik dat het juist de spontane momenten waren waaraan ik mooie herinneringen overhield. Uit eten gaan, op avontuur, spontane kansen… Ik wilde wat meer ruimte geven aan al die spontane gebeurtenissen; daar was deze reis natuurlijk de uitgelezen kans voor.

Avontuur

Zo goed als kon had ik mezelf voorbereid. Een cursus Spaans, extra verzekeringen, een afscheidsfeest, alle mogelijke reizigersgadgets beschikbaar en ga zo maar door. Ik had zelfs een envelop achtergelaten met daarin al mijn gebruikersnamen en wachtwoorden voor het geval er écht wat zou gebeuren. De reis zelf had ik totaal niet gepland; niks stond nog vast en daar werd ik steeds weer aan herinnerd. Een enkel ticket naar Peru was het enige dat bij vertrek geregeld was. Volgens de wijze woorden van mijn vrienden zou het de tijd van mijn leven worden, maar ik had al heimwee voor ik überhaupt in het vliegtuig zat. Rationeel wist ik dat ze helemaal gelijk zouden krijgen, maar zo voelde het niet. Na de eerste week maakte mijn heimwee-gevoel gelukkig plaats voor enthousiasme en heb ik van elk moment kunnen genieten; ontmoetingen onderweg, nieuwe indrukken, culturen, natuur, bijzonder eten en vooral van het feit dat ik goed zonder agenda en planning kon leven. Heerlijk!

Zelfreflectie

Op reis is geen dag hetzelfde, dingen zijn vaak pas te regelen wanneer je ook daadwerkelijk op een plek bent. Je hebt geen idee welke mensen je gaat ontmoeten. Hierdoor wordt je gedwongen om in het moment te leven. Doordat je samen reist met anderen en ineens bijna 24 uur per dag met ‘vreemden’ bent leer je elkaar, maar ook vooral jezelf, ontzettend goed kennen. De manier waarop ik in Nederland bepaalde zaken aanvloog was voor mij een vanzelfsprekendheid, ik dacht dat iedereen het zo zou doen. Ik merkte op reis echter dat vrijwel niemand in de groep dingen op dezelfde manier aanpakte. Ik uitte bijvoorbeeld liever eerst mijn onvrede bij het hotel zelf, voordat ik online een negatieve review achterliet. Kennelijk hoorde dat bij mijn normen en waarden; dat je de confrontatie aan moet durven gaan met de eigenaar zodat deze nog de kans heeft je onvrede weg te nemen. Ik heb ook ontdekt wat mijn eigen leiderschapsstijl is: ik kan goed volgen tot het moment dat niemand in de groep het voortouw neemt, dan stap ik naar voren.

Ontdekking

Ik doe graag dingen op mijn manier tenzij dat ten gevolg heeft dat ik alleen op pad moet. Voor mij is het belangrijk om mensen om me heen te (kunnen) hebben; Ik houd van reizen en ik kan snel aarden op een bepaalde plek, ik heb geen moeite met een nieuwe omgeving maar allerliefst ben ik thuis, bij mijn familie en vrienden. En dat is ook een belangrijke ontdekking! Een baan waarbij ik dus heel veel op pad ben, waardoor ik nagenoeg geen tijd en aandacht meer kan besteden aan degenen die voor mij belangrijk zijn, gaat mij dus niet gelukkig maken. Natuurlijk wist ik dat ik mezelf zou tegenkomen, maar ik had niet verwacht dat zo duidelijk naar voren zou komen hoe ik was en ben als persoon. Vaak herkende ik mijzelf in situaties, soms was ik teleurgesteld en af en toe was ik verrast. Zo sprong ik zonder nadenken, mét hoogtevrees, van een metershoge rots in Guatemala en werd ik pas bang terwijl ik in de lucht hing. Dat is gelukkig vastgelegd op foto, want dat doe ik nooit meer! Twijfel jij om die wereld rondreis te maken? Los van het feit dat het een ervaring is om nooit te vergeten, is het ontzettend bijzonder om jezelf op een andere manier te leren kennen. Als je het mij vraagt, is dat echt een cadeau. Het heeft mij enorm geholpen om scherp te krijgen wat de volgende stap zal worden in mijn carrière, want daar ga ik nu weer mee verder!